... mensen een warme plek en wat tijd aanreiken vraagt wat geduld en scherpe ogen.

​

wanneer een welwillend licht mijn atelier insijpelt en ik weer eens mijn gouden model mag tekenen, lost de tijd zich op in een langgerekt, niet in uren te meten moment. 

dan raast de wereld even verder zonder mij.

maar vele tinten krijtlijnen vormen stilaan een wegenkaart en wijzen mij de weg of zeggen mij “bestemming bereikt”.

uit toetsen verf bouwt zich weer een nieuwe schuilplek, vloeit een zacht verheven vluchtheuvel waar het zo goed toeven is en waar het altijd late lente blijft.

 

of als de armatuur zich gewillig buigt om mijn klei of was te dragen, tel ik geen dagen en vergeet ik de pijn in mijn schouder tot elk beeld zijn eigen verhaal vertelt en de krasjes en haperingen in de huid van het brons een tastbaar bewijs van leven worden.

 

tekeningen, schilderingen en bronzen …

 

ik wil beelden maken die vragen om tijd, die uitnodigen om stil te staan. 

die vragen om wat mijn oog ziet aan te vullen, in te vullen … 

met wat ik eens wist, met wat ik al zag, met klanken en geuren van ooit, met verhalen van graag en verlangen, met wat ik durf te dromen voor morgen …

 

omdat kijken dan (be)leven wordt.

 

en langs die trage weg ontmoet ik mensen zoals jij, beste bezoeker,

evenzeer op zoek naar die plek waar de stilte zingt in warme klanken of zacht gefluisterde verhalen.

waar kleuren woorden worden, waar je je aan rood kan branden, waar alle tinten geel het zuiden zijn of waar gemis en melancholie variëren van lila tot diep paars.

waar lijnen krijsende krassen kunnen zijn of zachte arabesken als gedachteloze aaien, net voor het slapen gaan.

 

in die taal wil ik tekenen en beelden bouwen.